هنر زن و مرد ندارد، اما کلیشه‌ها همیشه هستند تا بین همه چیز دسته‌بندی و تفاوت ایجاد کنند. خیاطی نوعی هنر است و برای استفاده و لذت بردن از آن لازم نیست جنسیت خاصی داشته باشیم. خیاط‌های مرد و زن زیادی در بازار هستند که من و شما هم آن‌ها را می‌شناسیم. اما همانطور که گفتم، کلیشه‌ها همیشه هستند تا هر چیزی را برچسب بزنند و مختص گروهی خاص جلوه بدهند. بازی خیاط باشی که امروز می‌خواهیم در بازی‌نگار درباره‌ی آن صحبت کنیم و مورد نقد و بررسی قرار دهیم، محصولی است که کاملا بر پایه‌ی کلیشه‌ها بنا شده.
خیاط باشی محصولی ساخته شده توسط بلوط گیمز و در سبک شبیه‌سازی است. البته بازی درباره‌ی دوخت و دوز نیست و بیشتر به فروش و مشتری‌داری مربوط است، شبیه به عناوین «فرنزی». در خیاط باشی باید مدیریت یک مغازه‌ی خیاطی زنانه را بر عهده بگیرید. شما به عنوان شاگرد مینا خانم در مزون بهار وظیفه دارید سفارشات مشتری‌ها را در کمترین زمان ممکن حاضر کرده و تحویل دهید و به حد مشخصی از دخل روزانه برسید تا به این ترتیب مرحله را با موفقیت پشت سر گذاشته باشید.
بدوز بفروش
سفارش‌های مشتری مانتو و شلوار است. شلوار کاری ندارد جز اتو کردن که آن‌هم خودکار انجام می‌شود و شما فقط باید تحویل مشتری بدهید. اما مانتو هم دوخت دارد و هم تزئین. ابتدا باید پارچه را انتخاب کنید تا دوخته شود، بعد سریع تن مانکن کنید تا زیر چرخ نخ‌کش نشود. اگر نیاز به آیتم تزئینی (کمربند، گل سینه/شانه) داشته باشد روی مانکن اضافه می‌کنید و بعد تحویل مشتری می‌دهید. مشتری هم بر اساس سرعت تحویل پول و انعام می‌دهد و تمام. این شد گیم‌پلی مراحل خیاط باشی.
تمام وسایل و ابزارها به همراه تعدادی موارد اضافی مرتبط با سالن مزون قابل ارتقا و بهتر است بگویم لازم‌الارتقا هستند. بازی در توضیح ارتقاها فنی و صحیح عمل کرده و همه چیز را مشخص و راحت و سرراست برایتان معلوم کرده تا بدانید چه چیزی را کی و برای چه هدفی ارتقا دهید. سه عامل در ارتقاها موثرند: سطح تجربه، سکه و الماس. سطح تجربه خودش با ارتقاها و پیشروی در مراحل به دست می‌آید. سکه را می‌توانید با تکرار مراحل به دست بیاورید. اما الماس قصه‌اش جداست؛ فقط اولین باری که یک مرحله را تمام کنید، جوایز روزانه، جایزه هر پنج مرحله، و دستاوردها منابع کسب الماس هستند و همانطور که باید حدس زده باشید، این منابع محدودند و نبض سامانه‌ی درآمدزایی خیاط باشی دست آن‌هاست.
قیمت پارچه
سامانه‌ی درآمدی بر اساس نمایش ویدیوی تبلیغاتی برای گرفتن الماس بیشتر یا دریافت سکه است. دیدن ویدیو فقط باعث اضافه شدن به الماس‌های دریافتی انتهای مرحله می‌شود و برای دریافت سکه‌ی بیشتر باید بروید به قسمت تماشای ویدیو در فروشگاه. فروشگاه منبع خرید مستقیم الماس است. البته یک آقا داوودی هم دم پاساژ گذاشته‌اند که با ویدیو دیدن سه‌تا الماس بهتان می‌دهد (همیشه در دسترس نیست!). خوش‌بختانه خیاط باشی به زور از بازیکن طلب پول نمی‌کند. اگر صبور باشید طی زمان به تمام ارتقاها دست پیدا خواهید کرد. اما بازی با ظرافت و با گیم‌پلی جذاب و قیمت‌های معقول، به خوبی بازیکن‌ها را تشویق به صرف هزینه می‌کند که البته باید اعراف کنم لذت و سرعت پیشروی را واقعا افزایش می‌دهد.
حریر و مخمل
گرافیک بازی خوب است. با اینکه در این سبک عناوینی هستند که در طراحی‌ها سنگ تمام گذاشته‌اند و جزئیات زیادی را در صحنه گنجانده‌اند، اما خیاط باشی هم برای خودش حرف دارد و از سبکی نیم‌رئال نیم‌کمیک استفاده کرده. آن کلیشه‌هایی که گفتم در طراحی تقریبا به اوج رسیده‌اند و فقط مدل‌های ثابتی از بانوان در بازی به تصویر کشیده شده‌اند و تقریبا می‌شود گفت هیچ کاراکتر معمولی در بازی نیست: دانشجوی ترم اولی، دختر خوش‌گذران، خانم بالغ جذاب، پیرزن، زن غیر تهرانی (لهجه دار)، زن جنوبی، دختربچه‌ی شیرین، و خانم محجبه (حاج خانم). آیکون‌ها، کلیدها، و قلم‌ها چیز جدیدی ندارند و همه جا شبیه به آن‌ها دیده‌ایم. اما فضای کلی (به ویژه صفحه‌ی اصلی) و دستگاه‌ها و ابزارها با دقت و با جزئیات کار شده‌اند.
صدای چرخ خیاطی کلیشه‌ای
موسیقی صفحه‌ی اصلی، آهنگی ریتمیک و شاد و جذاب است که اگر حالتان خوب باشد می‌توانید کمی با آن «ورزش» کنید. داخل مرحله هم یک موزیک ساده و بسیار آشنا (بخوانید تکراری) به گوشتان می‌رسد که البته تحت فشار رساندن سفارشات و لابلای صحبت‌های مشتری‌ها گم خواهد شد. این صدای مشتری‌ها بزرگترین نقطه‌ی قوت و بزرگترین نقطه‌ی اشکال خیاط باشی است. هر مشتری برای خودش صدایی جدا با دیالوگی جدا دارد. علاوه بر این، هر شخصیت چند دیالوگ فرعی هم دارد که هر دفعه ممکن است یکی از آن‌ها را بگوید. پس اگر تعداد مشتری‌ها (که بالاتر بیان شد) را ضرب در میانگین سه دیالوگ کنیم خواهیم دید که با حجم نسبتا بالایی از صحبت روبرو هستیم که به صورت تصادفی برایمان پخش می‌شوند. نه تنها صداها باهم تفاوت دارند، بلکه بیان و گویش هم بین شخصیت‌ها کاملا متفاوت است و خلاصه بگویم: تنوع و تازگی در صداهای خیاط باشی موج می‌زند.
اما کاش کلیشه در این صداها و در این بیان‌ها و شخصیت‌ها کمتر بود. اولا که عبارات کلیشه‌ای و مرتبط با شخصیت‌های خاص زیادند: پیرزنی که حرف‌های غلط و غلوط می‌زند، دختر جوانی که با عشوه و ناز صحبت می‌کند، زن بالغی که با لحنی خاص صحبت می‌کند، زنی غیرتهرانی که با لهجه و با عبارات و اسامی خاص وارد مغازه می‌شود و به اصطلاح نماینده‌ی افراد «بی‌کلاس» است، خانم محجبه‌ای که با ادبیات کلیشه‌ای حرف می‌زند و حتی حرکت خداحافظی‌اش هم حالت زیارت دارد. کلیشه‌ها نه تنها از خلاقیت به دور هستند و استفاده از آن‌ها در بازی‌های ویدیویی (مگر به مقاصد خاص) دور از شان این هنر دیجیتال است، بلکه تا حد زیادی هم غیرمنصفانه‌اند. البته نمی‌توانم منکر راحتی و آسانی کار کردن با کلیشه‌ها بشوم.
خیاط باشی بازی هیجانی و خوش‌ساخت و مرتب و تمیزی است: سامانه‌ی درآمدزایی قوی، صداگذاری دقیق، و طراحی سالمی دارد. اگر طرفدار سبک «فرنزی» هستید بی معطلی بازی را دانلود کنید.
نسخه بازی شده برای نقد و بررسی: نسخه ۱.۱.۳۵
دانلود بازی خیاط باشی (بازی خیاطی)
توسط 
Loading ...